Assassin's Creed 2 i 3: szczyt pisania serii

Jeden z najbardziej niezapomnianych momentów z całej serii Assassin's Creed występuje wcześnie w Assassin's Creed 3, kiedy Haytham Kenway kończy swoją misję zebrania grupy zabójców w Nowym Świecie. A przynajmniej tak uwierzył gracz. Haytham, wyposażony w ukryte ostrze i emanuje tę samą charyzmę, co ukochany audyt Ezio, do tego momentu odegrał rolę bohatera, wyzwalając rdzennych Amerykanów z więzienia i konfrontacja z brytyjskimi redakcjami. Dopiero gdy wypowiada kultowe zdanie: „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, ujawniono szokującą prawdę: śledzimy templariuszy, zaprzysiężonych wrogów zabójców.

Ten zwrot jest przykładem prawdziwego potencjału serii Assassin's Creed. Oryginalna gra wprowadziła fascynującą koncepcję - Hunt, rozumie i eliminuje swoje cele - ale walczyła z bezbłędną narracją, z bohaterką Altaïr, jak i jego celami pozbawionymi głębi. Assassin's Creed 2 poprawił się, wprowadzając kultowe Ezio, ale wciąż nie było w opracowywaniu swoich antagonistów, jak widać w przypadku słabo rozwiniętej Cesare Borgia w Assassin's Creed: Brotherhood. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft w pełni zobowiązał się do rozwoju Łowcy, jak i Hunted. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji od konfiguracji do wypłaty, uderzając delikatną równowagę między rozgrywką a historią, która nie została jeszcze powtórzona w kolejnych tytułach.

Podczas gdy obecna era serii skoncentrowana na RPG została ogólnie dobrze przyjęta, wśród graczy i krytyków istnieje konsensus, że Assassin's Creed odczuwa spadek. Przyczyny tego są dyskutowane, a pewne wskazują na coraz bardziej fantastyczne elementy, takie jak bitwy przeciwko mitologicznym postaciom, takim jak Anubis i Fenrir. Inni krytykują wprowadzenie różnorodnych opcji romansowych lub wykorzystanie prawdziwych postaci historycznych, takich jak afrykański samuraja Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Uważam jednak, że prawdziwą przyczyną tego spadku jest odejście serii od opartego na postaciach opowiadania historii, która została przyćmiona przez ekspansywne elementy piaskownicy.

Z czasem Assassin's Creed ewoluowało z oryginalnych korzeni przygodowych akcji, włączając RPG i elementy serwisowe na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie biegów. Jednak w miarę, jak gry wzrosły, zaczęły czuć się bardziej puste, nie tylko pod względem powtarzających się misji pobocznych, ale także w ich opowiadaniu.

Na przykład, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się mniej dopracowana i wciągająca. Włączenie wyboru gracza do dialogu i działań, mające na celu zwiększenie zanurzenia, często powoduje przeciwny efekt. W miarę rozszerzania się skryptów, aby pomieścić różne scenariusze, tracą ostrość i polską znalezione w bardziej skoncentrowanych narracjach z wcześniejszych tytułów serii. Te wcześniejsze gry pozwoliły na dobrze zdefiniowane postacie, niezwiązane potrzebą dostosowania się do każdego kaprysu gracza.

W związku z tym, podczas gdy Odyseja Assassina może pochwalić się większą ilością treści, często wydaje się mniej wciągającą, z interakcjami, które podkreślają sztuczną naturę bohaterów, a nie ich historyczną głębię. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która moim zdaniem zapewniła jedne z najlepszych pism w grach. Z namiętnej deklaracji Ezio „Nie podążaj za mną ani nikogo innego!” Po pokonaniu Savonaroli, z przejmującymi ostatecznymi słowami Haythama do jego syna Connora:

*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”*****

Jakość narracyjna również spadła na inne sposoby. Współczesne gry często upraszczają dychotomię moralną do zabójców = Good and Templars = Bad, podczas gdy wcześniejsze tytuły badały rozmyte linie między dwiema frakcjami. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templariuszy wyzwania przekonaniom Connora, co skłoniło gracza do zakwestionowania własnego. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom, Thomas Hickey odrzuca misję zabójców jako nierealistyczną, a Benjamin Church twierdzi, że perspektywa kształtuje rzeczywistość, a Brytyjczycy postrzegają się jako ofiary. Sam Haytham podważa zaufanie Connora do George'a Washingtona, sugerując, że nowy naród może być tak uciążliwy jak monarchia, którą zastąpił - roszczenie zatwierdzone, gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Pod koniec gry gracz ma więcej pytań niż odpowiedzi, wzbogacając narrację.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, jasne jest, dlaczego utwór „Rodzina Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2, złożonej przez Jespera Kyd, stał się oficjalnym tematem serii. Gry z czasów PS3, zwłaszcza Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, zostały zasadniczo oparte na postaciach. Melancholickie sznurki gitarowe „rodziny Ezio” miały wywołać osobistą stratę Ezio, a nie otoczenie gry. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie światów i graficzne postępy w obecnych grach Assassin's Creed, mam nadzieję, że serial pewnego dnia powróci do swoich korzeni, dostarczając skoncentrowane, skoncentrowane na postaci historii, które pierwotnie mnie urzekały. Jednak na dzisiejszym rynku, zdominowanym przez ekspansywne piaskownicy i ambicje usług na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z praktykami „dobrego biznesu”.